Album recensie: Alice Armstrong - Fury and Euphoria

In dit artikel:

Alice Armstrong, winnaar van de European Blues Challenge en tweevoudig British Blues Award-lieveling, brengt op 1 juli 2025 haar tweede muziekrelease uit: de zes tracks tellende EP "Fury and Euphoria". Dit project, het tweede deel van een trilogie die begon met "Love, Sex & Death", onderzoekt innerlijke dualiteit via menselijke verbindingen en toont Armstrongs krachtige, gepassioneerde zang die direct raakt.

Onder productie van Marco Cinelli, die de vaste band impeccable begeleidt, opent de EP met het mysterieuze "Persephone" en gaat verder met het intens urgente "Punchline". Het nummer "Good Love" benadrukt het belang van connectie, mede dankzij het expressieve gitaarwerk van Olly Knight Smith. De aanstekelijke groove van "Bombshell" nodigt uit tot bewegen en toont Armstrongs indrukwekkende longcapaciteit en vocale controle.

Emotionele diepgang klinkt door in "Scratching Walls", waar Armstrong persoonlijke kwetsbaarheid koppelt aan een krachtige gitaarsolo. Een frisse interpretatie van Nancy Sinatra’s "Bang Bang (My Baby Shot Me Down)" krijgt een lichte reggae-invloed. De afsluiter "Autoassassin" vormt het hoogtepunt, met een indrukwekkend vocaal bereik en een intens samenspel tussen Armstrong, Knight Smith en drummer Kev Hickman.

"Fury and Euphoria" bevestigt Armstrongs status als een toonaangevende bluesartieste, waarbij haar eerdere successen niet alleen verdienen, maar deze EP ook een nieuwe laag toevoegt aan haar muzikale verhaal. De betrokken muzikanten zijn naast Armstrong op zang: Olly Knight-Smith (gitaar), Stevie Watts (keyboards), Kev Hickman (drums) en Joshua Rigal (bas).