Album recensie: Blues against the machine

In dit artikel:

Tekst: Jos Verhagen. Release: juni 2025 (cd, vinyl, digitaal) via Flower Records/Moby Dick Records.

Blues Against the Machine is een nieuw Europees bluescollectief dat zich in naam en opzet bewust afzet tegen de digitalisering van muziek: een statement dat echte, door mensen gemaakte muziek nog telt. De groep ontstond spontaan tijdens de European Blues Challenge, toen zes ervaren muzikanten uit vijf landen elkaar vonden en besloten samen verder te spelen. De bezetting: gitaristen Budda Guedes (Portugees) en Eric Slim Zahl (Noor), toetsenist Bart Szopin (Pool), mondharmonicaspeler Danny Del Toro (Spanjaard), drummer Nik Taccori (Italiaan) en bassist Vasco Moura (Portugees).

Het debuutalbum telt tien nummers, doorwrocht in een old school-bluessound met duidelijke knipogen naar acts als Roomful of Blues en Sugaray Rayford. Ze combineren klassieke blues met jump- en West Coast-boogie en laten technisch vakmanschap en samenspel horen. Compositiecredits zijn voornamelijk voor Guedes (zeven tracks), twee nummers komen van Del Toro en één van Zahl.

Muzikaal varieert het album van uptempo bluesopeners en swingende West Coast-shuffles tot langzaam slepende slow blues en rock-’n-rollgetinte nummers. Hoogtepunten zijn onder meer een aanstekelijke shuffle, een intense slow blues en een afsluiter waarin Del Toro zijn mondharmonicaspel tentoonspreidt. Pianospel, Hammond/keys en gitaarriffs worden steeds als ondersteunende lagen gebruikt, waarmee de groep zowel rauwe bluessfeer als meer funky, ritmische wendingen aanbiedt.

Kortom: Blues Against the Machine brengt een internationaal gezelschap samen dat met respect voor de traditie en veel spelplezier een frisse, menselijke variant van hedendaagse blues presenteert — een bewuste tegenhanger van trends als automatisering in de muziek.