Album recensie: Jim Keller - End Of The World

In dit artikel:

Jim Keller levert met End Of The World een zorgvuldig vervaardigde plaat af: twaalf songs in het singer‑songwriter/rockveld die vooral vakmanschap en melodische klasse uitstralen. Keller, vroeger frontman van Tommy Tutone en later werkzaam als manager (onder anderen Philip Glass), bouwt sinds het begin van deze eeuw aan een solocarrière; dit is ongeveer zijn vijfde album.

Samen met co‑schrijver/producer Adam Minkoff en bassist Byron Isaacs (Lumineers, Olabelle) ontstonden compacte nummers over liefde, leven en kleine schoonheid. Op het eerste gehoor klinken de liedjes misschien onopvallend en speelt Keller niet met een onmiskenbaar zangidioom, maar bij herhaald luisteren blijken het geraffineerde parels te zijn — in de traditie van Nick Lowe en Warren Zevon. Voorbeelden: Sweetness krijgt een onverwachte, bizarre Casio‑solo van jazzmuzikant Todd Caldwell; Coffee In My Cup is een weerbarstige tegenreactie op de opdringerigheid van de wereld; het titelnummer toont Keller op zijn scherpst als power‑popschrijver.

De sterkte van de plaat zit in de arrangementen en de gedreven studio‑medewerking: alles valt precies op zijn plek. End Of The World is een aanrader voor liefhebbers van tijdloze, ambachtelijke pop.