Album recensie: Mud Morganfield - Deep Mud
In dit artikel:
“Ik ben geboren in de blues,” zegt Mud Morganfield — een uitspraak die past bij de zoon van Muddy Waters en die tegelijk de kern van zijn nieuwe plaat Deep Mud vangt. Het album verschijnt op 26 september 2025 via het Nola Blue‑label, in cd-, gelimiteerde vinyl- en digitale versies, en is zijn vijfde studioplaat als solokunstenaar en de eerste voor dit label.
Deep Mud bevat twaalf eigen songs en twee nummers van zijn vader, plus een uitgave met twee radiosingles als bonus (radio‑mixen van Cosigner Man en She’s Getting Her Groove On). Opgenomen in JoyRide Studio in Chicago, is het geluid stevig verankerd in de klassieke Chicago blues, met enkele uitstapjes naar funk en gospel. Producent Studebaker John, die ook op mondharmonica meespeelt, draagt volgens Mud wezenlijk bij aan de klank van het album.
De kernband — die ook Mud’s liveformatie vormt — bestaat uit gitaristen Rick Kreher en Mike Wheeler, drummer Melvin “Pooky Styx” Carlisle, bassist E. G. McDaniel en toetsenisten Sumito Ariyo Ariyoshi en Roosevelt Purifoy. Aanvullend spelen onder meer Studebaker John (mondharmonica), Rodrigo Mantovani (contrabas op track 13), trompettist Phil Perkins en achtergrondzangeressen Felicia Collins, Kristen Lowe, Jacole Avent en Demetrias M. Hall.
Sfeervolle hoogtepunten: Don’t Leave Me zet Studebaker John centraal op harmonica; Ernestine combineert piano, scheurende harp en een vurige gitaarsolo; Strike Like Lightning is een langzame blues met slidegitaar; Lover Man biedt een verrassend uptempo geluid. The Man That You’re With wordt geroemd als een bijzonder authentieke ‘Muddy‑blues’, en Country Boy — één van de twee nummers van Muddy Waters op de plaat — sluit het album af met warme contrabas van Mantovani. Funknummers als She’s Getting Her Groove On, Cosigner Man en Carolina halen de plaat uit het pure bluesframe, terwijl In and Out of My Life en A Dream Walking zich laten dragen door gospelachtige backingvocals.
Deep Mud profileert Mud Morganfield als een bewaarder van de traditionele Chicago‑blues die tegelijk zijn eigen repertoire bouwt; de meeste songs zijn van zijn hand. De plaat voelt persoonlijk en soms geladen — mogelijk beïnvloed door recent verlies in zijn familie — en toont hoe rouw en emotie de blues blijven voeden. Conclusie: een overtuigende, goed geproduceerde schijf die zowel eer betuigt aan Muddy Waters als ruimte geeft aan Mud’s eigen stem.