Albumrecensie: Buddy Guy - Ain't Done With The Blues

In dit artikel:

Buddy Guy toont op zijn nieuwe album Ain’t Done With The Blues, uitgebracht op 30 juli 2025 via RCA Records, opnieuw waarom hij een levende legende binnen de bluesmuziek is. Op 89-jarige leeftijd bewijst hij dat zijn virtuositeit en passie nog onverminderd sterk zijn, ondanks de subtiele tekenen van ouderdom die te horen zijn in de gesproken intermezzo’s zoals bij Hooker Thing en One From Lightnin’. Deze voegen juist een intieme, warme dimensie toe aan het geheel, waarin Buddy’s boodschap helder blijft: “Been There Done That…Still Alive and Well.”

Dit veertiende album voor RCA bevat naast Buddy’s indrukwekkende gitaarspel, vooral op zijn kenmerkende 1988 Blonde Fender Strat, ook gastoptredens van gerenommeerde muzikanten zoals Christone “Kingfish” Ingram en Chuck Leavell op het nummer Where U At?, evenals Joe Walsh op How Blues Is That en Joe Bonamassa op Dry Stick. Peter Frampton levert een jeugdige, speelse bijdrage op It Keeps Me Young, terwijl The Blind Boys of Alabama diepgaande gospelinvloeden brengen in Jesus Loves The Sinner. Het album balanceert daarnaast pakkende rockende stukken met reflectieve en soulvolle nummers, bijvoorbeeld het melancholieke I Don’t Forget, dat stil staat bij de beladen geschiedenis van Amerika, en het soulvolle Send Me Some Loving dat terugverwijst naar Buddy’s vroege carrière, waarin hij te maken kreeg met kritiek op zijn “te harde” bluesstijl.

Ain’t Done With The Blues is een betekenisvolle en veelzijdige plaat die niet alleen Buddy Guy’s onbetwiste meesterschap onderstreept, maar ook zijn respect en ondersteuning voor jongere generaties bluesmuzikanten laat zien. Met nummers die zowel energiek als ingetogen zijn, bevestigt hij nogmaals zijn status als “King, Keizer en Admiraal” van de blues, die na tientallen jaren in het vak nog lang niet klaar is.