Blues Historie: Post war blues - deel 65: John Hammond

In dit artikel:

John Hammond (1942) is een Amerikaanse blueszanger en gitarist die sinds de vroege jaren zestig een vaste waarde in de bluesscene is. Als zoon van de invloedrijke muziekproducent John H. Hammond raakte hij op jonge leeftijd door platen als Jimmy Reed geïnspireerd en verliet hij na één jaar het Antioch College om professioneel met muziek verder te gaan. Halverwege de jaren zestig toerde hij door de VS, woonde in Greenwich Village en werkte samen met zowel elektrische als akoestische bluesmuzikanten — onder wie Jimi Hendrix, Eric Clapton, Mike Bloomfield, Dr. John en Duane Allman.

Hammond speelt meestal akoestische gitaar en zingt in een rauwe, barrelhouse-georiënteerde stijl. Zijn debuut op Vanguard Records (1962/1963) behoorde tot de eerste bluesalbums van een witte artiest; in totaal bracht hij ongeveer 36 albums uit en wisselde hij in de jaren negentig naar het label Point Blank. Hoewel commercieel succes beperkt bleef, oogstte hij veel respect van collega-musici die vaak op zijn platen meespeelden. Uniek is dat hij in de jaren zestig korte tijd zowel Clapton als Hendrix tegelijkertijd in zijn band had tijdens optredens in The Gaslight Cafe in New York.

Verder maakte Hammond de soundtrack van de film Little Big Man (1970), presenteerde de documentaire The Search for Robert Johnson (1991) en leverde compilaties zoals Bluesman! (2002). Zijn bijdrage aan het genre werd erkend met een Grammy en in 2011 een opname in de Blues Hall of Fame. BluesMagazine belicht zijn loopbaan in de serie Blues History van Hans Ros.