Blues Historie: Post war blues - deel 68: Mike Bloomfield

In dit artikel:

BluesMagazine presenteert in de serie Blues History een portret van Mike Bloomfield (1943–1981), een invloedrijke Amerikaanse bluesgitarist die vanaf zijn veertiende speelde in de bluesclubs op de South Side van Chicago. Daar jamde hij met grootheden als Muddy Waters, Otis Spann en Howlin’ Wolf en legde hij contact met leeftijdsgenoten als Nick Gravenites en Charlie Musselwhite. Midden jaren zestig werd hij bekend als gitarist van de Paul Butterfield Blues Band en leverde bijdragen aan hun debuutplaat. Bloomfield werkte ook met Bob Dylan aan Highway 61 Revisited en speelde met hem op het Newport Folk Festival, waar de elektrische set furore maakte bij het publiek.

In 1967 richtte Bloomfield The Electric Flag op; die band hield het slechts kort uit. Een opvallende samenwerking was Super Session (1968) met Al Kooper — Bloomfield reed halverwege weg wegens slapeloosheid, waarna Stephen Stills werd ingehuurd. Later brachten Bloomfield en Kooper samen live-opnamen uit. Soloalbums zoals The Prime Of Mike Bloomfield bevatten nummers als “It’ll Be Me”, “Orphan’s Blues” en “The Gospel Truth”. Rolling Stone plaatste hem op plek 42 in de lijst van beste gitaristen aller tijden; in 2014 verscheen een uitgebreide boxset From His Head To His Heart To His Hands.

Zijn loopbaan eindigde tragisch: eind jaren zeventig kampen met gezondheidsproblemen en verslaving leidden tot zijn dood in februari 1981 door een heroïne-overdosis op 37‑jarige leeftijd. Zijn spel bleef echter bepalend voor de kruisbestuiving tussen klassieke blues en elektrische rock.