Concertverslag: Eric Clapton - Madison Square Garden, New York, 19 september 2025
In dit artikel:
Op 19 september 2025 bevestigde Eric Clapton op zijn tachtigste in Madison Square Garden nog steeds zijn status als levende blueslegende. De Britse gitarist gaf in New York de zesde van zeven Amerikaanse shows uit een druk 2025-tournee, die eerder onder meer in Tokio stopte en later nog naar verschillende Europese zalen gaat. Clapton heeft een lange band met de Garden — sinds 1968 trad hij daar al tientallen keren op — waardoor deze avond bijna aanvoelde als een thuismatch.
Voorprogramma The Wallflowers (rond Jakob Dylan) opende met een korte maar energieke set die het publiek warm speelde. Zodra Clapton en zijn band het podium betraden reageerde de zaal uitzinnig. De set combineerde bekende cream- en bluesklassiekers met een aantal verrassingen: een krachtige start met een nummer uit Claptons verleden, gevolgd door bluesstandaarden als ‘Key To The Highway’ en ‘Hoochie Coochie Man’, waarin toetsenist Tim Carmon en gitarist Doyle Bramhall II glansrijke solo’s lieten horen. ‘Sunshine Of Your Love’ bracht het publiek volledig los.
Het middenstuk was akoestisch van aard; met een Martin-gitaar speelde Clapton onder meer ‘Nobody Knows You When You’re Down And Out’ en ‘Kind Hearted Woman Blues’, momenten waarop het geluid van de zaal even omsloeg naar de Mississippi Delta-sfeer. Een onverwachte toevoeging was ‘The Call’ van zijn recente album Meanwhile (2024), een nummer dat niet vaak op de setlist stond maar hier bijzonder goed uitpakte. Ook ‘Layla’ keerde terug in het repertoire, met wisselende korte solopassages van verschillende bandleden.
Bassist Nathan East nam meerdere keren het vocale stokje over — onder meer bij Blind Faith’s ‘Can’t Find My Way Home’ — en zorgde samen met de band voor enkele emotionele hoogtepunten. ‘Tears In Heaven’ kreeg de vertrouwde rustige behandeling, waarna de show elektrisch terugschakelde en in intensiteit toenam: ‘Badge’, het intens gespeelde ‘Old Love’ met lange, vurige solo’s, en klassiekers als ‘Crossroads’ en ‘Little Queen Of Spades’ vormden een krachtig slotakkoord van de reguliere set.
Na een kort afscheid keerde de band terug voor een uitbundige finale met ‘Cocaine’, waarbij het publiek opnieuw volledig meeging. De avond toonde Clapton als een nog immer relevante en vitale uitvoerder: vocaal soms kwetsbaar maar gitaarspel technisch scherp en emotioneel overtuigend. Met een sterke begeleidingsformatie en een slim gekozen mix van nostalgie, blues en recente songs liet hij zien dat zijn repertoire en invloed ook op hoge leeftijd nog resoneren. Fans blijven dan ook reikhalzend uitkijken naar eventuele aankondigingen voor een vervolg in 2026.