Concertverslag: Larkin Poe - 013, Tilburg, 25 Oktober 2025
In dit artikel:
25 oktober 2025, 013 Tilburg — Larkin Poe toonde met een overtuigend concert waarom hun nieuwste plaat Bloom de moeite waard is: zussen Megan en Rebecca Lovell namen het publiek mee in een set waarin bluesrock, southern-invloeden en intieme akoestische momenten elkaar afwisselden. Het podium was ditmaal gedecoreerd in warme jaren‑60‑sferen met veel bloemen en planten, een contrast met de koelere opname van hun eerdere show in 2023.
Het duo begon na een kort, thematisch intro stevig met nummers van Bloom, waaronder Nowhere Fast en Mockingbird, waarin Megan’s slidegitaar en Rebecca’s ritmische grooves centraal stonden. De liveband — Ben Satterlee (drums), Tarka Layman (bas) en multi‑instrumentalist/keyboardspeler Lucas Pettee — speelde strak en gaf de zussen ruimte voor hun karakteristieke samenzang. Hoogtepunten waren onder meer Bluephoria, waarin de refreinen en gitaarpartijen optimaal samenvielen, en If God Is a Woman, een krachtig statement tegen stereotypering dat Rebecca, net elf weken eerder moeder geworden, persoonlijk toelichtte.
Halverwege bracht de groep een semi‑akoestische set die herinnerde aan hun bluegrass‑achtergrond: rond één microfoon, met banjo en ukulele, ontstond een muisstille, intieme sfeer bij songs als Southern Comfort en Mad Hatter — momenten waarin de stemmen van Megan en Rebecca het meeste indruk maakten. Het tweede deel schakelde weer naar elektrisch en steviger werk; hoewel daardoor soms wat harmonische fijnheden verloren gingen, boden nummers als Bad Spell en Pearls ruimte voor stellair gitaarwerk en solo’s. De toegift Bloom Again sloot het concert ingetogen en emotioneel af, met een opbouw naar indrukwekkende gitaarduo’s van de zussen.
Als support speelde Son Little (Aaron Earl Livingston) een langere, veelzijdige set van zo’n veertig minuten: rauwe, soulvolle zang met experimentele toetsenpartijen — een act die volgens de recensent goed zou passen op bijvoorbeeld het Ramblin’ Roots‑festival.
Algemene indruk: Larkin Poe liet horen gegroeid te zijn — tightere banddynamiek, extra texturen door Pettee en een geslaagde balans tussen rootsy akoestiek en stevige bluesrock. De recensent verliet de zaal als bekeerde fan, vastbesloten een volgende show niet te missen.