Festivalverslag: Berkelblues, 7 september 2025 Eibergen
In dit artikel:
Het vierde Berkelblues-festival vond dit jaar plaats in het schilderachtige openluchttheater van Eibergen en trok bij zonneschijn bijna 500 bezoekers. Organisator Hans Weeink presenteerde een gevarieerd programma met een vintagemarkt, bierproeverij en eetgelegenheden; één geplande act moest door ziekte afzeggen. Geluid en organisatie kregen goede beoordelingen, waardoor een vervolg volgend jaar zeker wordt verwacht.
Twelve Bar Blues Band opende en leverde een ingetogen maar krachtig set met klassieke Chicago-invloeden. Onder leiding van Jan J. Scherpenzeel (J.J. Sharp) en gitarist Kees Dusink viel vooral Scherpens warme stem en Dusinks melodische gitaargeluid op. Het repertoire bevatte slowblues-juwelen, B.B. King-achtige stukken en enkele stevige uptempo-nummers met opvallende solo’s van onder anderen Peter Langerak. De band bood geen vernieuwingen, maar toonde wel hoe zuivere Chicago-blues overtuigend en smaakvol gebracht kan worden.
Wat the FRNK was de tweede act en bracht een breed palet van blues, rock, funk en soul in korte, energieke nummers. De reguliere viermansformatie trad aan met de extra blazerssectie The Longhorns, wat hun sound extra kleur gaf. Zanger/gitarist Frank Schurgers en toetsenman Guus Langeveld speelden belangrijke rollen; het optreden kende enige onwennigheid in het eerste deel vanwege Schurgers’ recente ongeluk en een jaar stilte, maar herpakte zich in de tweede helft. De set wisselde ballads, funk met blazers, reggae-invloeden en zelfs een rapfragment, wat voor veel variatie zorgde.
De afsluiter was de Duitse gitarist Henrik Freischlader, die als trio (met bassist Gregor Sonnenberg en drummer Leon) een meer gitaargedomineerde, rockblues-show bracht. Nadat zijn vaste toetsenist Moritz ‘Mo’ Fuhrhop vorig jaar overleed, koos Freischlader ervoor voorlopig zonder toetsenist verder te gaan, waardoor de gitaren en lange solo’s meer naar voren kwamen. Het programma bevatte eigen materiaal en covers, waaronder een ingetogen bewerking van Stevie Ray Vaughans “The Sky Is Crying” en knallende uitvoeringen van “Foxy Lady” en “CrossTown Traffic”.
In de pauzes vulde het akoestische duo Gumbo & TheMonk het kleine podium met rootsy ‘oerblues’ en zelfgebouwde instrumenten; hun pure, analoge geluid en toelichtingen over de bluesgeschiedenis vormden een passende tussenact. Al met al presenteerde Berkelblues drie uiteenlopende stijlen — klassieke Chicagoblues, funk/soulige blues en stevige rockblues — en leverde daarmee een geslaagde dag voor liefhebbers. Een speciaal compliment ging naar geluidstechnicus Daan Scholten van Slapback Deventer.